Մաhամերձ վիճակում ինձ դիրքերից իջեցրել է եղբայրս, ամենածանրը հենց նրա համար էր

«Վիրավորում ստանալուց հետո շատ բան չեմ հիշում, իսկ վիրահատություններից հետո առավել շատ հիշողության կորուստ ունեմ։ Մեր գյուղացիների հետ դիրքերում էինք, ինձ հետ նաև փոքր եղբայրս էր՝ 19 տարեկան Արայիկը։ Ես իր մասին էի մտածում, ինքը՝ իմ։ Ասում էի՝ «մեծ եղբորս զոհվելուց հետո հանկարծ մի բան չպատահի, իսկ լինելու դեպքում, թող, ինձ հետ լինի»»,- MediaHub-ին պատմում է Արթուր Ավանեսյանը։

2020 թվականի 44-օրյա պատերազմում Թալիշի «Արցախ» աղբյուրի մոտ անմահացել է նրա ավագ եղբայրը՝ Արման Ավանեսյանը։ 3 տարի անց՝ դարձյալ սեպտեմբերին, պատերազմ էր։ Դիրքերում այս անգամ 2 եղբայրներով էին։ Թշնամու զորքը մեծաքանակ էր, մարտերը՝ անդադար։ Արթուրն ասում է՝ դիրքերը գյուղից հեռու չէին, ուստի ամեն կերպ պետք էր պաշտպանել և՛ Ավդուռը, և՛ խաղաղ բնակչությանը։ 

«Ես  վերցրեցի ինձ ամրակցված PK-ն ու դիրքավորվեցի խրամուղում։ Երկար մարտերից հետո, երբ ադրբեջանցիները նկատել են իմ տեղը՝ «մինամյոտի» ուղիղ նշանակետով կրակել են իմ վրա։ Ես միայն հիշում եմ, որ գոռում էի այնտեղ, օգնություն էի խնդրում»,- 7 ամիս առաջ գլխով անցածն է վերհիշում 21-ամյա Արթուրը։ 

Դիրքերից նրան մահամերձ վիճակում գրկի մեջ իջեցրել է կրտսեր եղբայրը՝ Արայիկը, այնուհետև նրան գյուղապետի մեքենայով տեղափոխել են Մարտունու հիվանդանոց։ 

«Ամենածանրը հենց Արայիկի համար էր, որ  ինձ տեսել է մահամերձ վիճակում։ Մարտունիում ինձ առաջին օգնություն են ցուցաբերել, այնտեղից՝ տեղափոխել Ստեփանակերտ, ավելի ուշ՝ Երևան։ Ես անգիտակից վիճակում էի։ Ու երևի դա է պատճառը, որ հիմա ողջ եմ, թե չէ գիտակցումը, որ ծնողներս, քույրս ու եղբայրս Արցախում են, անելանելի վիճակում, գուցեև չապրեի»,- ասում է նա։ 

Պատերազմն Արթուրից խլել է վերջույթներն ու տեսողությունը, բայց ոչ ապրելու կամքը։ Նրա աջ ոտքն անդամահատել են, ձախը՝ ծնկից ներքև հավաքել երկաթներով։ Բժիշկներն ասել են, որ 6 ամիս պետք է մնա անկողնային վիճակում, և եթե աճ չլինի, ձախ ոտքը ևս պետք է հեռացնեն։ Բացի այդ, աջ աչքը չի տեսնում։  

«Բայց ապրում եմ, ու այն հավատն է ապրեցնում, որ թեկուզ մի ոտքով կամ հենասայլակով, պիտի դուրս գամ անկողնային վիճակից»։

Երևան տեղափոխվելուց հետո ճակատագիրը ևս մեկ հարված է պատրաստել Ավանեսյանների ընտանիքի համար։ Այս տարվա փետրվարին ինֆարկտից մահացել է Արթուրի հայրը։ Տան ամբողջ հոգսն ու ծանրությունն այժմ մոր՝ Գայանեի ու եղբոր՝ Արայիկի ուսերին  է։